…en dan is Edwin eindelijk weer thuis.
De snelheid waarmee de laatste weken voorbij voelt heel dubbel. Aan de ene kant denk ik ‘zo, het is echt al heel lang geleden dat ik afscheid heb moeten nemen van Edwin op het vliegveld van Shanghai’, maar aan de andere kant ‘9 december komt ook maar steeds niet’.
Ondertussen is het enige wat ik kan doen: wachten. Wachten totdat ik eindelijk weer mijn commentaar op de Nederlandse televisie kan delen. Wachten totdat ik mijn belevenissen van mijn dag tijdens het avondeten kan herbeleven. Wachten totdat ik mijn koude voeten in bed warm kan maken aan een stel warme benen. Wachten totdat ik niet meer alleen het huishouden hoef te doen. Wachten totdat er weer gezond voor mij gekookt wordt. Wachten totdat ik Edwin eindelijk weer in m’n armen kan sluiten.
Lieverd, van mij mag het morgen al 9 december zijn!